'Atreus and Thyestes - voorgewende broederliefde' ('Feigned fraternal affection')

ets en aquatint.

 

Voor deze ets heb ik inspiratie geput uit Seneca’s toneelstuk Thyestes. Het is een verhaal over de rivaliteit tussen broers.

​

Een uitgebreidere samenvatting mocht je interesse hebben:

Eurystheus is koning van Mycene. Hij heeft vijanden gemaakt, waartegen hij ten strijde trekt. In zijn afwezigheid stelt hij Atreus aan als regent. Al gauw krijgt Atreus bericht dat de koning is gesneuveld. Hij ziet zijn kans schoon om de heerschappij naar zich toe te trekken. “Ho eens even,” zegt zijn broer Thyestes dan, “ik heb evenveel recht op het koningschap als jij”. Er ontstaat een  onaangenaam geschil. De broers schelden elkaar de huid vol, onvermoeibaar, úrenlang.

Maar dan valt er een plotseling stilte. Atreus heeft een lammetje met een gouden vacht tussen zijn kudde gespot. De broers blijven er verwonderd naar staren.

“Kijk,” zegt Atreus zelfgenoegzaam grijnzend, “dit is een teken van de goden. Ze hebben mij als koning verkozen”.

“Inderdaad,” vinden de inwoners van Mycene. En dus wordt er besloten dat de bezitter van het gouden lam het recht heeft te regeren.

​

Thyestes laat het er echter niet bij zitten. Hij begint zijn schoonzus Aerope het hof te maken. Tot in de oren verlieft, besluit zij het gouden lam voor haar minnaar te stelen. Thyestes roep zichzelf vervolgens uit tot koning. Maar zijn dagen aan het hof zijn genummerd. Atreus slaagt erin Mycene te heroveren en hij verbant zijn broer uit het koninkrijk.

Na jaren in ballingschap te hebben geleefd, ontvangt Thyestes een uitnodiging van zijn broer. Atreus schrijft dat hij zich met zijn broer wil verzoenen. Maar in werkelijkheid is hij nog altijd wraakzuchtig en heeft hij duistere plannen. Hij heeft de kinderen van Thyestes gevangengenomen en hij begint een heerlijke kinderstoofpot te bereiden. Deze scène heb ik in mijn ets verbeeld.

Thyestes vindt de maaltijd smullen. De nietsvermoedende vader likt zijn kinderen tot op het bot schoon. Atreus zit tegenover hem met zijn huichelachtige glimlach. De kamer is warm en gezellig. In de loop van de avond begint Thyestes zich steeds schuldiger te voelen voor wat hij zijn broer in het verleden heeft aangedaan. ‘Hij is toch eigenlijk een allerbeste kerel’, denkt Thyestes. Hij begint zichzelf flink wat verwijten te maken. Het is eigenlijk dit gevoel van zelfverwijt dat mij in de tragedie van Seneca aansprak. Want ondertussen lacht Atreus in zijn vuistje. Uiteindelijk komt de waarheid natuurlijk boven tafel. En Thyestes is misselijk van de misselijke streek van zijn broer.