'Phaethon's val'

potlood en inkt tekening, 145 cm x 175 cm.

​Dit is een verhaal over controleverlies en over dromen die niet worden waargemaakt. Het is een persoonlijke interpretatie van een bekende Griekse mythe. 

 

De mythe:

Phaethon is de zoon van zonnegod Apollo. Hij schept daar vaak over op, en maakt zo vriendjes jaloers. Ze denken dat hij dat hele verhaal uit z'n duim heeft gezogen en vinden dat hij wel een toontje lager mag zingen. In zijn trots gekrenkt, vertrekt Phaethon naar het paleis van de zonnegod. Hij moet en zal bewijzen dat Apollo zijn vader is. Apollo is toeschietelijk en hij belooft zijn vaderliefde te bewijzen door een wens te vervullen. ​Phaethon is verrukt.  Vurig wenst hij: “Vader, laat mij in uw koets de weg van de zon afleggen. Voor één dag zal ik de zonsopgang en ondergang regelen.” Apollo heeft onmiddellijk spijt van zijn belofte: een sterveling is niet sterk genoeg om zijn paarden in het gareel te houden. De koets zal koers verliezen. Maar Phaethon blijft smeken. Ik heb Apollo afgebeeld als een te toegeeflijke vader die zijn hond op het matje roept, maar zijn zoontje laat begaan.

 

Apollo’s toegeeflijkheid heeft desastreuze gevolgen: Phaethon verliest de controle over de paarden en zijn koets zwiept alle richtingen op. Daardoor komt de zon te dicht bij het aardoppervlak, met als gevolg dat een deel van de mensen verkoolt. Dit verhaal geeft dus een mythologische verklaring voor het ontstaan van een gekleurde mensen. Om deze reden vind je in mijn tekening een gekleurd meisje die haar witte handschoenen uittrekt.  

 

Door de nabijheid van de zon wordt het bovendien zo ontzettend warm op aarde dat Atlas – de god die het hemelgewelf op zijn schouders draagt – bijna bezwijkt. In mijn tekening staat Atlas boven op de koets. Hij tracht het hemelgewelf (in mijn tekening verbeeld als een groot vangnet) omhoog te houden. Om verdere rampspoed te voorkomen grijpt dondergod Zeus in: Phaethon wordt door de bliksem getroffen en hij kukelt uit de koets. De politieofficieren spannen het veiligheidsnet, maar ze zijn al te laat.

 

In mijn tekening liggen er twee dode Phaethons op de grond. Twee Pheathons? Inderdaad, Phaethon is in mijn tekening alom aanwezig. Hij is immers niet zo heel uniek. We zullen ons allemaal wel in meer of mindere mate in hem herkennen. Hij heeft kinderdromen en hij is ambitieus. Maar uiteindelijk komt hij toch minder ver dan hij had gewild. Hij schat zijn krachten verkeerd in, begint aan zijn eigen kunnen te twijfelen en hij raakt uit evenwicht. Is hij niet al te menselijk?

​

Mijn tekening toont kinderen die dromen van roem en glorie: ze willen tot in de hemel opklimmen. De volwassenen zijn wanen zich niet langer in het bezit van goddelijke krachten. Deze volwassenen blijven echter steken in hun teleurstelling. Ze zijn chagrijnig, misnoegd en ze hebben veel kritiek op elkaar. Ze missen een bestemming. Het is tijd voor nieuwe dromen. We moeten toch proberen een beetje kinderlijke onbezonnenheid en enthousiasme te behouden.